मराठी ब्लॉग आणि इंग्रजी शीर्षक? हा प्रश्न पडला असेल तुम्हाला. पण त्याला कारण ही तसेच आहे.
तर रविवारी मला काही करून मित्राला भेटायचं होतं आणि तसा संदेश ही मी व्हाट्सअप्प वर पाठवला. लगेचच त्याचा कॉल आला. " अरे कुठे आहेस ? जमलं तर ये ना नेरुळ मध्ये दान पारमिताच्या गायनाच्या प्राथमिक स्पर्धेला. इथे परीक्षक म्हणून काम पाहतोय मी. अरे ये."
मी त्या ठिकाणी जाणारच त्यामुळे मी जाणार की नाही हा प्रश्न तुम्हाला पडणार नाही. पण हा प्रश्न नक्की पडला असेल की दान पारमिता आणि गायनाची स्पर्धा हे आहे काय?
दान पारमिता ही एक सेवाभावी संस्था आहे. सेवा भावी संस्था? हो सेवाभावी संस्था. मला माहित आहे की सध्या या देशात दुष्काळामुळे पिकत नाही पण तरी एका पिकाचं उत्पादन अमाप आहे , ते म्हणजे सेवाभावी संस्थाचं. इकडे आधार कार्डचा फायदा सामान्य माणसाला होवो न होवो पण सेवाभावी संस्थाचा आधार घेऊन नेता ते अभिनेता पासून सगळेच दानशूर असल्याचा आव आणून आपल्या प्रसिद्धीला कळस मात्र चढवतात. "अरे किती चांगलं काम करतात. नका करू रे ."अशी बोलण्याची वेळ कधी तरी आपल्यावर येणारच आहे, यांचा हा मोठा खोटा दिखाऊपणा पाहून आणखी काय?
पण त्यातही काही अपवाद आहेत. त्यातली ही एक संस्था. आता तुम्ही बोलाल मी यांचा प्रचार करतो. पण मी काही कोणता मोठा प्रसिद्ध व्यक्ती नाही जो मी बोलेल आणि तुम्ही डोळे झाकून माझ्यावर विश्वास ठेवालं. हो ना. मग असं असेल तर कोणावरही विश्वास ठेवू नका, डोळे झाकून. भलेही तो मी असो की कोणता मोठा व्यक्ती.
असो. तर मी त्या पत्त्यावर पोहोचलो आणि माझा मित्रच परीक्षक असल्यामुळे मला ऑडिशन प्रत्येक्षात बघण्याचा अनुभव मिळाला.
अनुभव आणि वयाचा संबंध नसतो असं काही जण म्हणतात. आणि त्या स्पर्धेत लहान मुलांची गायनाची प्रतिभा पाहून याचा प्रत्येय आला. काही जण गाण्यात भल्या भल्यांना ऐकणार नाहीत असे होते तर त्यात एक लहानगा असा होता जो परिक्षकांनाही ऐकणारा नव्हता. परीक्षकाने थांबवल्यानंतर सुद्धा हा चिमुरडा गात राहिला तेही गाणं पूर्ण ऐकवून जाणारच याच एका जिद्दीने . लहान मुलं जिद्दी नसणार तर कोण असणार ?
या जिद्दी शब्दावरून आठवलं. आठवलं काय तर हा प्रसंग मी कधीच विसरू शकणार नाही. अहो मुलंच जिद्दी असतात असं आपल्याला वाटतं. पण जिद्दीपणा अंगात असावा लागतो तेही आयुष्य अर्थपूर्ण बनवायला.असेच जिद्दी दिव्यांग स्पर्धक डोंबिवली , विरार या सारख्या ठिकाणावरून आपलं गाणं सादर करायला आले होते. आणि मला वाटतं गाणं सादर करणं हेच त्यांचं स्वप्न होतं . गाणं झाल्यानंतर त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद आणि समाधान बघण्यासारखा होता. त्यावेळी त्यांच्या जिद्दीला सलाम करावसा वाटलाच पण त्यांच्या गोड गळ्यालाही दाद द्यावीशी वाटली आणि ती मी दिलीही.
आपण थोड्याश्या अडचणींनी बिथरून जातो. घाबरतो . पण हे पाय नसून आयुष्यात सतत पुढे चालत राहतात. हात नसून मोठी आव्हान पेलून जातात. दृष्टी नसूनही आयुष्यात दूरदृष्टी ठेवतात. हे स्पर्धक फक्त जिद्द मनात रुजवून नाही गेलेत तर शिकवूनही गेलेत जीवन जगणंही .
जीवन जगायचं तर आताच जगा . नंतर वय झाल्यावर जमणार नाहीत अशा म्हणणाऱ्या लोकांना खोटं ठरवणारे चिरतरुण स्पर्धक ही इथेच भेटले. गाणी गाण्याच्या आनंदाबरोबरच जीवन जगण्याचा आनंद ही ते देऊन गेलेत. आजच्या युवकांसाठी प्रेरक ठरतील असेच ते होते.
पण युवा स्पर्धक ही गायनाच्या बाबतीत मागे नव्हते . त्यांच्यातली धडपड , उत्साह आणि त्यांच्यातली नव ऊर्जा दिसत होती. प्रत्येक स्पर्धक इथून आनंदी भावाने गेला. बघायला गेलं तर ही स्पर्धा लक्षात राहील अशीच होती. नक्कीच हि स्पर्धा पुढच्या फेरीत हे स्पर्धक नव्या उंचीवर नेतील यात शंका नाही.
स्पर्धक संपले आणि स्पर्धा संपली तेंव्हा मी आणि इतर मंडळी निवांत झालो. दिवसभरात घडलेले प्रसंग आठवून माझ्या चेहऱ्यावर नकळत एक हलकंसं हसू आलं . मनात आनंद आणि समाधानाचे भाव आलेत. हाच आनंद आणि समाधान मी दिवसभर धडपड करून स्पर्धा यशस्वी करणाऱ्या दान पारमिताच्या सदस्यांच्या चेहऱ्यावर पहिला. हाच आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर पाहता पाहता माझी नजर दान पारमिताच्या ब्रीद वाक्यावर गेली " गिफ्ट अ स्माईल ."
गिफ्ट म्हणजे भेट. ती पैशाचीच असते असं नाही . तर आनंद देऊन आनंद घेण्याचीही असते. कोणाच्या चेहऱ्यावर आनंद बघणं किती सुखद असतं नाही का ? आणि हाच आनंद आपल्यामुळे दुसऱ्याच्या चेहऱ्यावर आलाय याच समाधान काही औरच असतं. नाही का? स्माईल गिफ्ट दिल्यामुळे स्माईलच रिटर्न गिफ्ट म्हणून मिळतं हे त्यावेळी अनुभवलं.
पुढच्यावेळी जर कोणाला भेटला तर त्यालाही द्या गिफ्ट म्हणून एक स्माईल. ती मोफत आहे त्यामुळे कंजुषी दाखवू नका.
-----नितीन खंडारे
तर रविवारी मला काही करून मित्राला भेटायचं होतं आणि तसा संदेश ही मी व्हाट्सअप्प वर पाठवला. लगेचच त्याचा कॉल आला. " अरे कुठे आहेस ? जमलं तर ये ना नेरुळ मध्ये दान पारमिताच्या गायनाच्या प्राथमिक स्पर्धेला. इथे परीक्षक म्हणून काम पाहतोय मी. अरे ये."
मी त्या ठिकाणी जाणारच त्यामुळे मी जाणार की नाही हा प्रश्न तुम्हाला पडणार नाही. पण हा प्रश्न नक्की पडला असेल की दान पारमिता आणि गायनाची स्पर्धा हे आहे काय?
दान पारमिता ही एक सेवाभावी संस्था आहे. सेवा भावी संस्था? हो सेवाभावी संस्था. मला माहित आहे की सध्या या देशात दुष्काळामुळे पिकत नाही पण तरी एका पिकाचं उत्पादन अमाप आहे , ते म्हणजे सेवाभावी संस्थाचं. इकडे आधार कार्डचा फायदा सामान्य माणसाला होवो न होवो पण सेवाभावी संस्थाचा आधार घेऊन नेता ते अभिनेता पासून सगळेच दानशूर असल्याचा आव आणून आपल्या प्रसिद्धीला कळस मात्र चढवतात. "अरे किती चांगलं काम करतात. नका करू रे ."अशी बोलण्याची वेळ कधी तरी आपल्यावर येणारच आहे, यांचा हा मोठा खोटा दिखाऊपणा पाहून आणखी काय?
पण त्यातही काही अपवाद आहेत. त्यातली ही एक संस्था. आता तुम्ही बोलाल मी यांचा प्रचार करतो. पण मी काही कोणता मोठा प्रसिद्ध व्यक्ती नाही जो मी बोलेल आणि तुम्ही डोळे झाकून माझ्यावर विश्वास ठेवालं. हो ना. मग असं असेल तर कोणावरही विश्वास ठेवू नका, डोळे झाकून. भलेही तो मी असो की कोणता मोठा व्यक्ती.
असो. तर मी त्या पत्त्यावर पोहोचलो आणि माझा मित्रच परीक्षक असल्यामुळे मला ऑडिशन प्रत्येक्षात बघण्याचा अनुभव मिळाला.
अनुभव आणि वयाचा संबंध नसतो असं काही जण म्हणतात. आणि त्या स्पर्धेत लहान मुलांची गायनाची प्रतिभा पाहून याचा प्रत्येय आला. काही जण गाण्यात भल्या भल्यांना ऐकणार नाहीत असे होते तर त्यात एक लहानगा असा होता जो परिक्षकांनाही ऐकणारा नव्हता. परीक्षकाने थांबवल्यानंतर सुद्धा हा चिमुरडा गात राहिला तेही गाणं पूर्ण ऐकवून जाणारच याच एका जिद्दीने . लहान मुलं जिद्दी नसणार तर कोण असणार ?
या जिद्दी शब्दावरून आठवलं. आठवलं काय तर हा प्रसंग मी कधीच विसरू शकणार नाही. अहो मुलंच जिद्दी असतात असं आपल्याला वाटतं. पण जिद्दीपणा अंगात असावा लागतो तेही आयुष्य अर्थपूर्ण बनवायला.असेच जिद्दी दिव्यांग स्पर्धक डोंबिवली , विरार या सारख्या ठिकाणावरून आपलं गाणं सादर करायला आले होते. आणि मला वाटतं गाणं सादर करणं हेच त्यांचं स्वप्न होतं . गाणं झाल्यानंतर त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद आणि समाधान बघण्यासारखा होता. त्यावेळी त्यांच्या जिद्दीला सलाम करावसा वाटलाच पण त्यांच्या गोड गळ्यालाही दाद द्यावीशी वाटली आणि ती मी दिलीही.
आपण थोड्याश्या अडचणींनी बिथरून जातो. घाबरतो . पण हे पाय नसून आयुष्यात सतत पुढे चालत राहतात. हात नसून मोठी आव्हान पेलून जातात. दृष्टी नसूनही आयुष्यात दूरदृष्टी ठेवतात. हे स्पर्धक फक्त जिद्द मनात रुजवून नाही गेलेत तर शिकवूनही गेलेत जीवन जगणंही .
जीवन जगायचं तर आताच जगा . नंतर वय झाल्यावर जमणार नाहीत अशा म्हणणाऱ्या लोकांना खोटं ठरवणारे चिरतरुण स्पर्धक ही इथेच भेटले. गाणी गाण्याच्या आनंदाबरोबरच जीवन जगण्याचा आनंद ही ते देऊन गेलेत. आजच्या युवकांसाठी प्रेरक ठरतील असेच ते होते.
पण युवा स्पर्धक ही गायनाच्या बाबतीत मागे नव्हते . त्यांच्यातली धडपड , उत्साह आणि त्यांच्यातली नव ऊर्जा दिसत होती. प्रत्येक स्पर्धक इथून आनंदी भावाने गेला. बघायला गेलं तर ही स्पर्धा लक्षात राहील अशीच होती. नक्कीच हि स्पर्धा पुढच्या फेरीत हे स्पर्धक नव्या उंचीवर नेतील यात शंका नाही.
स्पर्धक संपले आणि स्पर्धा संपली तेंव्हा मी आणि इतर मंडळी निवांत झालो. दिवसभरात घडलेले प्रसंग आठवून माझ्या चेहऱ्यावर नकळत एक हलकंसं हसू आलं . मनात आनंद आणि समाधानाचे भाव आलेत. हाच आनंद आणि समाधान मी दिवसभर धडपड करून स्पर्धा यशस्वी करणाऱ्या दान पारमिताच्या सदस्यांच्या चेहऱ्यावर पहिला. हाच आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर पाहता पाहता माझी नजर दान पारमिताच्या ब्रीद वाक्यावर गेली " गिफ्ट अ स्माईल ."
गिफ्ट म्हणजे भेट. ती पैशाचीच असते असं नाही . तर आनंद देऊन आनंद घेण्याचीही असते. कोणाच्या चेहऱ्यावर आनंद बघणं किती सुखद असतं नाही का ? आणि हाच आनंद आपल्यामुळे दुसऱ्याच्या चेहऱ्यावर आलाय याच समाधान काही औरच असतं. नाही का? स्माईल गिफ्ट दिल्यामुळे स्माईलच रिटर्न गिफ्ट म्हणून मिळतं हे त्यावेळी अनुभवलं.
पुढच्यावेळी जर कोणाला भेटला तर त्यालाही द्या गिफ्ट म्हणून एक स्माईल. ती मोफत आहे त्यामुळे कंजुषी दाखवू नका.
-----नितीन खंडारे
No comments:
Post a Comment